Esko spreekt matig Nederlands en is ook nog eens een beetje doof. Hij gaat zingen tijdens Boschveld Live in de leukste buurt van Den Bosch. Ik mag die avond aan elkaar praten. Esko vindt het fijn als ik hem een paar dagen voor het optreden spreek.

‘Ik zing een Boschveldlied’, zegt Esko.

– ‘Ik wist niet dat er een Boschveldlied is’, zeg ik.

‘O ja! Iedereen in mijn land kent het. Halid Bešlić is de zanger. Iedereen kent hem.’

– ‘Hij woont in Boschveld?’

Een verbaasde blik. ‘Nee in Bosnië. Hij is een persoonlijke vriend van me.’

– ‘En hij heeft een Boschveldlied gemaakt?’

‘Je Bez Tebe Ne. Zo heet het. Ik kan niet zonder jou.’

Het duurt even en dan snap ik dat Esko geen Boschveldlied gaat zingen, maar een Bosnisch lied.

Twee dagen later. ‘Mijn eerste optreden’, zegt Esko een half uur voor aanvang. ‘Mijn eerste optreden ooit.’

– ‘Ooit?’

‘Nou ja. Wel eens op een feest. Maar dan na veel wijn.’

Esko zegt dat hij nerveus is. Ik geef het door aan het publiek. Dat de zaal lief moet zijn voor Esko. Want dat dit het eerste optreden ever is van Esko zonder wijn. De zaal lacht en klapt.

Esko zingt. ‘Je bez tebe ne mogu daž’. ‘Ik kan niet leven zonder jou’. Verder op in de tekst, ergens in een couplet, zingt hij – met dank aan Google vertaald naar het Nederlands: ‘De maan gaat uit in wijn’.

De dag na de avond wil ik over Esko schrijven en vraag ik me af of het nou Esko of Esco is. Ik zoek op internet en kom terecht op de website van de lokale welzijnsorganisatie Farent. Daar lees ik over Esko met een k.

‘Hij kampte met lichamelijke en mentale problemen vanwege een oorlogsverleden. Daardoor kwam hij nauwelijks meer buiten. Ook zijn buren maakten zich grote zorgen over Esko. Antwan de Bodt, cliëntondersteuner van MEE en werkzaam in het Buurtteam, zorgde ervoor dat de ogen van Esko weer gingen stralen en dat hij weer zin heeft in leven. “Ik zal zijn hulp nooit vergeten”, aldus de dankbare Esko.’

Na het applaus speelt op Boschveld Live de Boschveldband Bella Ciao. Maar dan met teksten door het publiek geschreven. Er plopt een versie op die staande de bijeenkomst wordt verklaard tot Het Bosveldlied. ‘Ik woon in Boschveld, ik woon in Boschveld en ik wil hier nooit meer weg’, scandeert de zaal. Oftewel, wederom met dank aan Google: ‘Živim u Boschveldu,  živim u Boschveldu i nikada ne želim otići odavde!’

Ik kijk naar Esko en hoop enorm dat hij het daarmee eens is.