Een poos terug vertelde ik u over de rondreis die mijn vrouw en ik maakten door Schotland. We hadden geboekt voor een filmreis. Dat houdt in dat de deelnemers langs allerlei filmlocaties gaan. Wij hebben niet veel met films, maar er was in die periode geen andere busreis door Schotland georganiseerd. Saillant: na een paar dagen bleek dat dit voor alle deelnemers aan de groepsreis gold. ‘We zijn hier ondanks de filmlocaties’, vatte een van hen het gevoel van de groep samen.

Afgelopen zaterdag was ik voor het eerst in mijn leven op Landgoed Amelisweerd en daar bedacht ik een variant op de filmreis. Daarover zo meer. Eerst even over waarom ik daar was.

Het was een dag van primeurs. Want niet alleen zette ik voor het eerst mijn voeten over de drempel van een voormalige jeugdherberg in dat prachtige park, ik deed dat ook nog eens om mee te doen aan de allereerste intervisie die ik in mijn leven mocht meemaken. Dat begon slecht, want ik wandelde een zaaltje in waarin zo’n vijftien mannen en vrouwen met gesloten ogen in een cirkel stonden en van een zacht en lijzig sprekende dame hoorde dat ze zich moesten concentreren op de adem. En dat ze goed moesten aarden en maar vooral nergens anders aan moesten denken dan aan de ademhaling. De mensen ademden in en ook nog eens uit en de dame complimenteerde hen daarmee. ‘Heel goed’, fluisterde ze.

Ik stond in de deuropening en zei op mijn gebruikelijke en dus te luide toon: ‘Is dit de intervisie?’ Niemand die ter plekke stopte met ademhalen, maar van het nergens anders aan denken dan ademhalen kwam het even niet.

Sorry.

De intervisie was op zolder. Voorbij een bordje ‘Pas op uw hoofd’, waarbij ik bedacht dat dit de korte versie was van ‘Concentreer u op uw hoofd, denk nergens anders aan dan aan uw hoofd’. Hoe dan ook: ik stootte mijn hoofd niet, schudde handen, dronk matige koffie en had twee aangename en zinvolle uren.

Tot afgelopen zaterdag dacht ik bij Amelisweerd altijd aan De Slag Om Amelisweerd. Ondanks de aanwezigheid van een oud fort gaat het daarbij niet om gevechten tussen Hollanders en, pak hem beet, Pruisen of Fransen. Wie net als ik de jaren zeventig actief meemaakte, weet dat hier vijftig jaar geleden strijd werd geleverd tegen de aanleg van de A27. We weten wie er won – wat er overbleef van Amelisweerd is dankzij die snelweg gemakkelijk te bereiken per auto.

Handig wel.

Amelisweerd wordt, bedacht ik zaterdag, een van de stops die Kras, TUI of Oad aandoet tijdens de Protestreis. Die busreis met excursies voert langs De Dam in Amsterdam (Geen woning geen kroning, 30 april 1980), Het Maagdenhuis in dezelfde stad (Maagdenhuisbezetting, 16 tot 21 mei 1969) en gaat via Amelisweerd en de universiteit van Tilburg (Karl Marx Universiteit, nacht van 17 op 18 februari 1969) naar de A12 in Den Haag.

Daar stappen we uit en vertellen we de asfaltzitters daar dat die kroning gewoon doorging en dat er nog altijd te weinig woningen zijn, dat de bezetting van het Maagdenhuis hardhandig werd beëindigd, dat in Tilburg geen marxistische student is te vinden en dat de A27 op termijn nog breder wordt. Daarna wensen we die van Extintion Rebellion succes (die miljarden voor fossiele energie zijn inderdaad mesjokke) en vragen we of ze even aan de kant gaan.

‘Want we moeten nog naar het Malieveld waar op 29 oktober 1983 de grootste Nederlandse demonstratie ooit werd gehouden.’ 550.000 mensen, waaronder de schrijver van dit stukje, demonstreerden tegen de aanwezigheid van kernwapens.

Die kernwapens liggen bij Volkel.