Mijn moeder zit verkeerd. Of beter: ze ligt verkeerd. Want met het voortschrijden van de dementie slaapt mijn moeder veel. ‘We proberen ze wakker te houden na het avondeten, maar rond zeven uur is ze echt helemaal op. Dan valt ze als een blok in slaap.’ En ook ’s middags doet ze een dutje in bed. De rest van de tijd zit ze in een rolstoel, maar vallen de ogen ook regelmatig dicht.

Mijn moeder zit en ligt verkeerd, want had al lang van haar eenpersoonskamer moeten verhuizen naar een andere afdeling. Een afdeling met altijd een verzorgende in de buurt en, net zo belangrijk, met andere ouderen om haar heen. Ik verwacht nogal wat van de prikkels die ze daar zal krijgen. Een mevrouw van het tehuis laat me weten dat ik er niet al te veel van moet verwachten. ‘U moeder is al ver weg,’ zegt ze als ik bezorgd met het tehuis bel. En: ‘Soms pakt het zelfs averechts uit en zijn mensen beter af alleen. Het is lastig te voorspellen.’

Wat de mevrouw wel kan voorspellen: het valt niet mee een plekje te vinden op die andere afdeling. Want ‘we moeten kritisch bekijken op welke groep uw moeder past’. Maar vooral: ‘We hebben bedden moeten inleveren. Vanwege de bezuinigingen.’

Die verdomde bezuinigingen.

Thuisgekomen ga ik achter de computer zitten, op zoek naar wat er maar te vinden is over bezuinigingen op de zorg in het algemeen en de ouderenzorg in het bijzonder. Ik val midden in een boos betoog. Een meneer uit Groningen vertelt dat zijn tante van 88 een mensonterend einde gaat krijgen omdat het tehuis waar ze woont, een paar kilometer van de Waddenzee, gaat sluiten. Vanwege die bezuinigingen.

Het regent reacties onder het relaas en zowat iedereen schrijft dat het een schande is met die bezuinigingen. Ik word al lezend ook steeds bozer en begin binnensmonds al wat te mompelen over Hoge Heren In Den Haag en over zakkenvullers. Tot ik ineens een reactie lees van een meneer die laat weten dat daar de dorpen leeglopen en er domweg te weinig ouderen zijn om zo’n tehuis overeind te houden. En dus moet er worden gefuseerd en moet mevrouw verhuizen.

Mijn moeder woont in Tilburg en dat ligt heel ver van de Waddenzee en van ontvolking. Zijn het hier dan wel de bezuinigingen waardoor mijn moeder niet naar die andere afdeling kan?

Ik ga op onderzoek uit en lees, nog steeds op internet, dat een geplande bezuiniging op langdurige zorg door het kabinet is geschrapt. Sterker: er komt extra geld om de verpleegzorg te verbeteren. En o ja, ook in 2016 gaat een derde van ons bruto nationaal inkomen naar de zorg. Dat kan vrijwel geen land ter wereld ons nazeggen.

Wim Groot is gezondheidseconoom aan de Universiteit van Maastricht en weet ook dat er niet wordt bezuinigd. Sterker: de verpleegtehuizen hebben volgens hem geld zat. ‘Er wordt te veel geld uitgegeven aan andere zaken waardoor er onderaan de streep niet genoeg geld overblijft om nog goede zorg te kunnen leveren. De zorg is in deze huizen niet meer dan een sluitpost op de begroting.’ Er wordt, lees ik elders, jaarlijks 200 miljoen euro aan te veel gekocht en gemaakt eten weg gekieperd. Een andere oorzaak: directies van tehuizen vertikken het om te investeren in energiebesparing en laten zo een besparing van 115 miljoen euro per jaar liggen.

En mijn moeder, die laten ze ook liggen.