Hoeveel meisjes en tenten gaan er in één Dafje?
Mijn beste vriend Toine was net negentien, ik achttien. Hij had 200 gulden en kocht een auto van 150 gulden. Mijn vader vroeg me of dat wel veilig was, een auto van 150 gulden. Ik zei ja en Toine zei dat we net zo lang zouden rijden tot de Volkswagen Variant 1965 ermee ophield.
Toen we Domburg in reden, viel de motor stil. We reden richting zee en dus bergafwaarts en Toine trok de handrem aan toen we geruisloos de camping hadden bereikt. Ik zorgde voor een plattegrond van camping en dorp en testte de flipperautomaten, terwijl Toine het sheltertje opzette. We kochten daarna een kratje bier, zakjes tomatensoep en Frankfurter worstjes en besloten dat er nu niks meer mis kon gaan. Eén keer stormde het ’s nachts en stortte de tent in. Gelukkig werd ik er wakker van, maakte ik kordaat Toine wakker en die zette de tent weer op.
Onze buren op de camping waren drie knappe dames van onze leeftijd. Die ook nog eens uit Tilburg kwamen, net als wij. Daar moet je voor naar Domburg, om stadsgenoten te ontmoeten. We gingen met de meisjes naar het dorp en Toine betaalde daar het bier – hij had immers nog 50 gulden over na die autokoop, dus het kon er af.
Wij hadden dan wel een grote auto, want stationcar – zij hadden een enorme bungalowtent. De dag voordat wij zo stilletjes de camping op gleden, waren ze gebracht door papa’s en mama’s en die hadden geholpen met het opzetten. ‘Daar hebben wij geen ouders voor nodig,’ zei ik stoer en vroeg aan Toine wat hij die avond van plan was te gaan koken.
Op een maandagmiddag moesten de meisjes naar huis. ‘Ons pap komt ons halen,’ kondigde Tilburgse Petra aan. Rond drie uur was hij er. Papa had besloten mama mee te nemen en papa en mama hadden samen één Daf 44. ‘Dat kan nooit allemaal in die auto,’ zei Toine. De ouders vouwden stokken in, rolden tentdoeken op, klapten een kookstelletje in, deden de kofferbak open en zeiden dat het er nooit allemaal in kon.
‘Rijden jullie maar fijn naar huis,’ nam ik de leiding, ‘wij hebben een grote auto en leveren de tent wel af.’ Dat vonden de mooie meisjes en de papa en mama erg sympathiek van mij. We zwaaiden ze uit, lieten de Volkswagen repareren en leverden een paar dagen later een bungalowtent af in Tilburg. Petra en haar ouders vonden het allemaal geweldig en ik zei dat het geen moeite was.
Dat ik er met u over begin is omdat ik vandaag zelf een papa was die een dochter en drie vrienden ophaalde van een camping aan een, dit keer Belgisch, strand. De partytent lieten we er achter. Want hoe ik ook om me heen keek: geen Volkswagen Variant te bekennen.