Hartstikke terecht dat meneer zijn persoonsgebonden budget kwijtraakte. Ga maar na: hij kreeg het geld om het vervolgens af te geven aan de mensen van een zorgboerderij. Die hem dan leuke dingen lieten doen. Dat was nodig, want vanwege zijn hersenaandoening zat een gewone baan er niet in. En om nou de hele dag op een stoel in de huiskamer thuis te gaan zitten.

Maar het beviel niet, daar bij die zorgboerderij. Zo veel mensen, zo veel dingen, zo veel prikkels. Meneer wilde naar huis.

Nu is hij thuis. Meneer doet daar eenvoudige, maar zinnige en voor hem plezierige dingen. Iets met dozen en stickers. Wat ook erg fijn is: meneer is niet alleen, want hij heeft een lieve vrouw en die is hele dagen thuis. Dat was ze trouwens ook al toen meneer bij de zorgboerderij tevergeefs probeerde zijn draai te vinden.

Hartstikke terecht dat meneer zijn persoonsgebonden budget kwijtraakte. Want hij gaat niet meer naar de zorgboerderij en mevrouw was toch al thuis. En wie wordt er nou betaald om voor een echtgenoot een kopje koffie in te schenken, een boterham met pindakaas te smeren en misschien zo nu en dan een zoen op de wang te geven. Dat is zo gewoon dat het bijna bijzonder is dat De Autoriteiten er een begrip voor hebben bedacht: gebruikelijke zorg.

Voor gebruikelijke zorg vraag je geen geld. En daar krijg je geen geld voor. Mevrouw snapt het best. Net als die twee professionals die bij mevrouw op de koffie zijn. ‘Maar’, zegt mevrouw, ‘ondertussen keldert ons inkomen fors. En moeten we met onze kinderen leven van de niet al te hoge arbeidsongeschiktheidsuitkering van mijn man. Dat is geen vetpot. Hoe moet dat nou verder?’

‘Maar’, zeggen de professionals, ‘ondertussen keldert hun inkomen fors. En moeten ze met hun kinderen leven van de niet al te hoge arbeidsongeschiktheidsuitkering van de man. Dat is geen vetpot. Hoe moet dat nou verder?’

Er valt een stilte. Is dit nou wat er bedoeld wordt met de hartvochtigheid die schuil gaat achter ogenschijnlijk billijke regels? Dat gebruikelijke zorg de verpakking is van een doosje vol met armoede?

De stilte duurt even. Ik probeer eens wat. ‘Maar als uw inkomen daalt, dan heeft u toch recht op extra’s? Zorgtoeslag, huursubsidie, bijzondere bijstand? Daarmee kan de inkomensdaling toch een flink eind worden opgevangen?’

‘Verrek ja’, zegt de ene professional. ‘Verrek ja’, denkt de andere professional.  ‘We gaan een cursus volgen over financiële regelingen’, zeggen ze tegelijk.

Die laatste zin heb ik zelf bedacht.