Geachte heer Rottenberg, beste Felix,

Hierbij solliciteer ik naar de functie van kandidaat-PvdA-Kamerlid. Een andere betaalde of vrijwillige functie die er toe doet mag trouwens ook.

Vandaag was ik eventjes op een bijeenkomst van een selecte club PvdA-leden die een weekeinde lang de waarden van jouw en mijn partij opnieuw gaan uitvinden. Ik mocht daar drie kwartier lang wat koddig bedoelde praktijkverhalen vertellen over hoe overheden, maatschappelijke organisaties en gewone mensen proberen er in buurten en wijken wat van te maken en wat er dan zoal mis gaat.

Toen ik binnenkwam, ging het over Drenthe en dat daar geen breedband of glasvezel of zo is. Zoals er in Amsterdam geen heide is en trouwens ook geen hunebedden. Dat vonden die PvdA-mensen niet erg, maar in Drenthe moest er een coöperatie of zoiets komen en de PvdA moest de mensen daar gaan vertellen dat ze dat moesten regelen en dat ze dan ruzie moesten gaan maken met Ziggo.

Ik vond dat best moeilijk te volgen.

Toen ze klaar waren, mocht ik mijn stukje opvoeren. Dat deed ik al vaker en, echt waar Felix, de mensen moeten er altijd om lachen. ‘Erg herkenbaar’, zeggen ze vaak. Vooral als ik vertel hoe wethouders en beleidsmedewerkers van alles bedenken waardoor mensen (burgers, in het jargon van die wethouders en ambtenaren) zelf In Hun Kracht gaan staan. En hoe boos en verdrietig ze worden als die mensen dat ook echt doen. Omdat ze dan in die kracht dingen bedenken en doen die wethouders en ambtenaren niet zo slim vinden.

Ik grapte ook wat over mensen die in hippe binnensteden ‘met gebreide bakfietsen’ hun kinderen naar school brengen en dat die kinderen dan altijd Mees en Storm heten. Of Vlinder, als het kind een meisje is. En dat de papa’s en mama’s van Mees en Vlinder een beetje losgezongen zijn van het echte leven, maar ondertussen wel heel links de Groene Amsterdammer lezen.

In het zaaltje waar ik mijn verhaal hield, zat Pieter Hilhorst. Je kent Pieter wel, toch? Pieter zou wethouder in Amsterdam worden, maar haalde maar 10,2 procent van de stemmen en dat was best weinig.

Pieter vond mijn verhaal niet grappig. Hij keek een beetje zuur en vroeg zich hardop af waarom ik toch ooit lid van de PvdA was geworden. Ik denk dat hij mijn antwoord een beetje arrogant vond. Ik zei dat ik lid werd omdat ik dacht dat de partij mij nodig heeft. Ik ben actief PvdA-lid geworden in mijn gemeente en dat is met nog geen 24.000 inwoners natuurlijk een gemeente van niks. Dus dat de PvdA in die gemeente 15,2 procent van de stemmen haalde en daarmee een topresultaat voor elkaar bokste, dat stelt natuurlijk niet zo veel voor. Want wat is nou Schijndel? En ik heb alleen maar havo en daar deed ik ook nog eens zeven jaar over. Ook kan ik niet goed uit de voeten met bakfietsen.

Misschien dat ik daarom een beetje onzeker werd, daar met die PvdA-ers die er toe doen. Misschien dat ik daarom niet durfde te vragen waarom ze in Drenthe niet gewoon Drents mogen blijven. Ik durfde ook niet te vragen of mensen die er idioot lang over deden om een havodiploma bij elkaar te sprokkelen, maar best wel wat weten van dementerende moeders, werkloze huishoudelijke hulpen, voedselbanken en amateuristisch geleide gemeenten – of die mensen ook mee mogen doen in de Tweede Kamer. Als ze tenminste snappen hoe het zit met macht en onmacht, met geld en armoede en dat de PvdA geen doel is maar een middel.

In mijn sollicitatiegesprek zou ik het er graag nog over hebben. Want ik heb er zin in, Felix. En ik beloof dat, als ik die kans krijg, geen grapjes meer maak over intellectuelen met bakfietsen die de verkiezingen verliezen.

In afwachting van je antwoord,

Laurens van Voorst

P.S.: ik heb geen negen tot vijf mentaliteit, ben in bezit van rijbewijs BE en kan goed overweg met Word, PowerPoint en met best wel wat mensen.