Theo Maassen kent mij niet, maar de beste cabaretier (en sinds enkele weken een van de beste interviewers) van Nederland komt nogal eens voorbij in mijn leven. Zij het zeer rakelings.

‘Kijk, daar loopt ie’, wees een zakelijke relatie vanuit zijn Eindhovense werkkamer ooit de straat in. Daar liep Theo. Voorovergebogen, het hoofd in een capuchon en in de hand een plastic tasje. Dat kon toen nog.

Een aantal jaren geleden kreeg ik, nota bene gratis, de regisseur van Theo in de schoot geworden om me te helpen bij een poging tot voorstelling. Dat liep niet best af, maar dat was ondanks regisseur Martijn Bouwman. En dan heeft of had Theo nog een lichttechnicus en die heeft een dochter en die dochter was een goede vriendin van een schoondochter.

Ik zei al dat het allemaal zeer rakelings is.

Sinds Zomergasten van afgelopen zondag is er een nieuwe soort van verre connectie. Theo Maassen vocht op de lagere school in Zijtaart vaak met Hans van den Tillaart, vertelde hij in een bijzinnetje tijdens een avondvullend gesprek met schrijfster en mooie persoonlijkheid Bibi Dumon Tak. Waar ik tot dat moment nog nooit van had gehoord.

Maar wel van Hans van den Tillaart.

Ik trok laadjes open in mijn geheugen, gebruikte het zoekbalkje van de site van ‘mijn’ politieke partij, vond een artikel en zag hem ineens voor me. Inspreker Hans van den Tillaart tijdens een bijeenkomst in de raadzaal van Meierijstad. Met terugwerkende kracht snapte ik het wel, dat Theo en Hans elkaar – misschien letterlijk – in de haren zaten.

Hans zou later architect worden en was dus vast best slim en creatief. En toen kwam Theo bijna halverwege de Zijtaartse lagere school ineens bij hem in de klas. Nog slimmer. Nog creatiever. Dat wordt knokken.

Hans vertelde die avond aan de Meierijstadse politici dat hij de oplossing had voor de woningnood.

Verticaal bouwen.

Nadat ie dat begrip liet vallen, keek hij een moment zwijgend de zaal in. Zodat dit compleet nieuwe concept tot ons, eenvoudige raadsleden, door kon dringen. Ver-ti-caal bou-wen, liet ik het idee lettergrepend door mijn hoofd gaan. Dat niemand dat ooit eerder had bedacht.

‘Ge bedoelt flat’, zou Theo in Brabants dialect hebben gezegd.

Theo verliet Zijtaart toen hij 19 jaar was. Hans haalde vast opgelucht adem. Eindelijk weer het rijk alleen.