Nu Ron Brandsteder is overleden, moeten we het vanzelfsprekend hebben over Bella Beer. Bella Beer is een groot berenpak en daar zat iemand in en die iemand zei niets, maar deinde in de spelshow Ron’s Honeymoonquiz op het podium een beetje op en neer. Dat deed hij tussen 1987 en 1992, want toen was die show op televisie.

Dat was bij de omroep TROS en de TROS was populistisch, plat, dom en rechts – aldus jonge mensen zoals ik. Ik keek zelden naar die quiz en sowieso zo min mogelijk naar wat dan ook van de TROS. Ik moest van mezelf VPRO kijken en als er geen VPRO was desnoods VARA. Zo’n anderhalf decennia later vind ik trouwens nog steeds dat die twee omroepen indrukwekkender televisie maken dan AvroTros nu.

Mijn schoonvader, inmiddels al ruim dertig jaar dood, keek wel naar Ron’s Honeymoonquiz. Die schoonvader had geen last voor krampachtig hokjesdenken. Mijn schoonvader keek tv en vond iets boeiend of niet. Ivan Rebroff vind hij mooi als die op tv kwam. Kalinka, Wolgalied, Wenn Ich Einmal Reich War.

(Bob Dylan, mijn idool, zag hij ooit één keer op tv en die vond hij bijzonder. ‘Wat hij doet is echt moeilijk en dus knap – tegen de melodie in zingen’. Ik weet nog altijd niet of Dylan door hem op het schild werd gehesen of afgeserveerd.)

Mijn schoonvader keek Ron’s Honeymoonquiz, zag Bella Beer en zei: ‘Daar zit André van Duin in’.

‘Dat lijkt me sterk’, durfde ik mijn schoonvader tegen te spreken.

– ‘Ik weet hel wel zeker. André van Duin zit in dat pak. In Bella Beer. Zeker weten.’

‘André van Duin is een bekende Nederlander. Dat kost een hoop geld.’

– ‘En?’

‘Als je een bekende Nederlander veel geld betaalt, dan wil je dat iedereen weet dat die bekende Nederlander in dat pak zit. Dan laat je die bekende Nederland zien en dat stop je die niet in een pak zodat niemand dan weet dat er een duurbetaald iemand in zit.’

– ‘Ik zeg je: daar André van Duin in.’

Jaren later babbelden deelnemers van het satirisch programma ‘Dit was het nieuws’ over de alleraardigste uitzendkracht die bij Sesamstraat in Pino zat. Waarop een van de dames of heren achter de desk zich hardop afvroeg wie er in Gerda Havertong zat.

Ik zat voor de televisie en riep: ‘André! André van Duin!’